ການສຶກສາຕັ້ງແຕ່ປີ 1975 ຢູ່ລາວ
ການສຶກສາຕັ້ງແຕ່ປີ 1975 ຢູ່ລາວ
ເປົ້າ ໝາຍ ສຳ ຄັນຂອງລັດຖະບານ LPDR ແມ່ນເພື່ອສ້າງລະບົບການສຶກສາຊັ້ນປະຖົມໃນປີ 1985. LPDR ໄດ້ຄອບຄອງລະບົບການສຶກສາ RLG ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເຊິ່ງໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂື້ນໃນປີ 1950 ແລະສ້າງໂຄງປະກອບຄືນ ໃໝ່, ປະເຊີນກັບຫຼາຍບັນຫາດຽວກັນທີ່ຍັງປະເຊີນກັບລັດຖະບານທີ່ຜ່ານມາ. . ລະບົບການສຶກສາຂອງຝຣັ່ງໄດ້ຖືກທົດແທນດ້ວຍຫຼັກສູດພາສາລາວ, ເຖິງແມ່ນວ່າການຂາດອຸປະກອນການສິດສອນໄດ້ຂັດຂວາງການສິດສອນທີ່ມີປະສິດຕິຜົນ. ການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ຄວາມຮູ້ຂອງຜູ້ໃຫຍ່ຢ່າງຕັ້ງ ໜ້າ ໃນປີ 1983-84, ເຊິ່ງໄດ້ປຸກລະດົມຜູ້ທີ່ມີການສຶກສາທີ່ອາໄສຢູ່ໃນ ໝູ່ ບ້ານແລະເຂດຕົວເມືອງເພື່ອ ນຳ ເອົາທັກສະການອ່ານແລະຂຽນຂັ້ນພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ຜູ້ໃຫຍ່ຫຼາຍກວ່າ 750,000 ຄົນ. ໂດຍສ່ວນໃຫຍ່ເປັນຜົນມາຈາກການໂຄສະນານີ້, ຜູ້ທີ່ສາມາດອ່ານແລະຂຽນໄດ້ເພີ່ມຂື້ນເປັນປະມານ 44 ເປີເຊັນ. ອີງຕາມອົງການສະຫະປະຊາຊາດ (ສປຊ), ຮອດປີ 1985 ຜູ້ທີ່ສາມາດອ່ານແລະຂຽນໄດ້ປະມານ 92 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງຜູ້ຊາຍແລະ 76 ເປີເຊັນຂອງແມ່ຍິງໃນເກນອາຍຸສິບຫ້າເຖິງສີ່ສິບຫ້າປີ. ຍ້ອນວ່າອຸປະກອນການອ່ານມີ ໜ້ອຍ, ໂດຍສະເພາະຢູ່ເຂດຊົນນະບົດ, ຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ຮູ້ ໜັງ ສື ໃໝ່ ຫຼາຍຄົນສູນເສຍຄວາມສາມາດຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍຫຼັງຈາກສອງສາມປີ.ການຕັດສິນໃຈສ້າງຕັ້ງການສຶກສາສາມັນເຮັດໃຫ້ລັດຖະບານສຸມໃສ່ຄວາມພະຍາຍາມຂອງຕົນໃນການກໍ່ສ້າງແລະສ້າງໂຮງຮຽນພະນັກງານຢູ່ເກືອບທຸກບ້ານ. ການເຂົ້າໂຮງຮຽນໄດ້ເພີ່ມຂື້ນຕັ້ງແຕ່ປີ 1975. ໃນປີ 1988 ການເຂົ້າໂຮງຮຽນປະຖົມມີປະມານ 63 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງເດັກອາຍຸເຂົ້າໂຮງຮຽນທັງ ໝົດ. ໃນປີ 1992-93 ມີນັກຮຽນປະມານ 603,000 ຄົນຢູ່ໃນຊັ້ນປະຖົມ, ທຽບໃສ່ນັກຮຽນ 317,000 ຄົນໃນປີ 1976 ແລະນັກຮຽນ 100,000 ຄົນໃນປີ 1959. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເປົ້າ ໝາຍ ໃນການບັນລຸການສຶກສາຊັ້ນປະຖົມທົ່ວປະເທດໄດ້ຖືກເລື່ອນອອກໄປແຕ່ປີ 1985 ຫາ 2000 ຍ້ອນວ່າຂາດແຄນຊັບພະຍາກອນ. ອັດຕາການຄ້າງຫ້ອງຢູ່ໃນລະດັບ 40 ເປີເຊັນ ສຳ ລັບຊັ້ນຮຽນທີ ໜຶ່ງ ເຖິງ 14 ເປີເຊັນ ສຳ ລັບຊັ້ນຮຽນທີຫ້າ. ການອອກໂຮງຮຽນກໍ່ແມ່ນບັນຫາທີ່ ສຳ ຄັນ, ເຊິ່ງ 22 ເປີເຊັນຂອງນັກຮຽນທັງ ໝົດ ທີ່ອອກຈາກໂຮງຮຽນກ່ອນຊັ້ນປະຖົມ. ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1980, ມີພຽງແຕ່ 45 ເປີເຊັນຂອງການເຂົ້າຮຽນນັກຮຽນຊັ້ນປະຖົມໄດ້ ສຳ ເລັດການສຶກສາຊັ້ນປະຖົມທັງ ໝົດ 5 ປີ, ເພີ່ມຂື້ນຈາກ 18 ເປີເຊັນໃນປີ 1969.ສະຖິຕິການປະຕິບັດແຕກຕ່າງກັນໄປຕາມສະຖານທີ່ຊົນນະບົດ - ຕົວເມືອງ, ຊົນເຜົ່າ, ແລະເພດ. ການເຂົ້າໂຮງຮຽນແລະຄຸນນະພາບຂອງໂຮງຮຽນແມ່ນສູງກວ່າໃນເຂດຕົວເມືອງ, ບ່ອນທີ່ຄວາມເປັນປະໂຫຍດຂອງການສຶກສາຢ່າງເປັນທາງການເຫັນໄດ້ຊັດເຈນກວ່າຊຸມຊົນກະສິ ກຳ ຊົນນະບົດ. ຄູອາຈານໂດດດ່ຽວປະເຊີນ ໜ້າ ກັບສະພາບການ ດຳ ລົງຊິວິດໃນເຂດຊົນນະບົດແລະການສິດສອນປະຖົມມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຮັກສາຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຕົນເອງພ້ອມທັງຄວາມສົນໃຈຂອງນັກຮຽນຂອງພວກເຂົາ. ນັກຮຽນຊົນເຜົ່າທີ່ບໍ່ມີວັນນະຄະດີແລະບໍ່ເວົ້າພາສາລາວມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເປັນພິເສດ. ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າຄູອາຈານແມ່ນຊົນເຜົ່າດຽວກັນຫຼືຄ້າຍຄືກັນກັບນັກຮຽນ, ການສື່ສານແລະການສຶກສາທີ່ ເໝາະ ສົມທາງວັດທະນະ ທຳ ແມ່ນມີ ຈຳ ກັດ. ຍ້ອນວ່າປັດໃຈດັ່ງກ່າວ, ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1980, ອັດຕາການເຂົ້າຮຽນຂອງຊົນເຜົ່າລາວຊູ້ແມ່ນ ໜ້ອຍ ກວ່າເຄິ່ງ ໜຶ່ງ ຂອງ Lao Loum; ການເຂົ້າໂຮງຮຽນຍັງຕໍ່າ ສຳ ລັບເດັກນ້ອຍລາວເທີນການເຂົ້າໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍໄດ້ຂະຫຍາຍອອກມາຕັ້ງແຕ່ປີ 1975 ແຕ່ມາຮອດກາງປີ 1994 ແມ່ນຍັງມີຂໍ້ ຈຳ ກັດໃນການມີແລະຂອບເຂດ. ໃນປີ 1992-93 ມີນັກຮຽນປະມານ 130,000 ຄົນເທົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ລົງທະບຽນເຂົ້າຮຽນໃນບັນດາໂຄງການຊັ້ນປະຖົມ, ເຊິ່ງລວມທັງໂຮງຮຽນມັດທະຍົມແລະມັດທະຍົມຕອນປາຍ, ໂຄງການອາຊີບແລະໂຮງຮຽນສ້າງຄູ. ການອົບພະຍົບຄົນຊັ້ນສູງຂອງ Laotian ຫຼັງຈາກປີ 1975 ໄດ້ເຮັດໃຫ້ໂຮງຮຽນວິຊາຊີບແລະມັດທະຍົມຂອງພະນັກງານຂອງພວກເຂົາຫລາຍຄົນ, ສະຖານະການທີ່ໄດ້ຮັບການຊົດເຊີຍບາງສ່ວນໂດຍນັກຮຽນທີ່ກັບມາຈາກການຝຶກອົບຮົມໃນປະເທດສັງຄົມນິຍົມ. ໃນລະຫວ່າງປີ 1975 ເຖິງປີ 1990, ລັດຖະບານໄດ້ໃຫ້ທຶນການສຶກສາຫຼາຍກວ່າ 14,000 ທຶນ ສຳ ລັບການສຶກສາໃນຢ່າງ ໜ້ອຍ ແປດປະເທດສັງຄົມນິຍົມ; ມີພຽງແຕ່ 7,000 ຄົນໄດ້ໄປສະຫະພາບໂຊວຽດ, ຖັດມາແມ່ນຫວຽດນາມ 2.500 ຄົນ, ແລະສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕເຢຍລະມັນ 1,800 ຄົນການສຶກສາຊັ້ນມັດທະຍົມຕອນຕົ້ນແມ່ນສຸມໃສ່ເທດສະບານແຂວງແລະບາງສູນກາງເມືອງ. ອັດຕາປະລະການຮຽນ ສຳ ລັບນັກຮຽນໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມແລະເຕັກນິກແມ່ນບໍ່ສູງປານໃດໃນບັນດານັກຮຽນປະຖົມ, ແຕ່ວ່າຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງເພດແລະຊົນເຜົ່າແມ່ນມີຄວາມເດັ່ນຊັດ. ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1980, ມີພຽງ 7 ເປີເຊັນຂອງນັກຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍແມ່ນລາວຊົ້ງຫລືລາວເທີນ, ເຊິ່ງເປັນອັດຕາທີ່ຫຼຸດລົງເຖິງ 3 ເປີເຊັນໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ. ສຳ ລັບນັກຮຽນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ບໍ່ໄດ້ອາໄສຢູ່ສູນກາງແຂວງ, ການເຂົ້າໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນຕົ້ນຕ້ອງການຂີ່ເຮືອໄປຈາກບ້ານໃນສະຖານທີ່ຊົ່ວຄາວ. ສະຖານະການດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ນັກຮຽນໃນເຂດຊົນນະບົດບໍ່ຢາກສືບຕໍ່ການສຶກສາ, ໂດຍມີຜົນກະທົບທີ່ແຕກຕ່າງເພີ່ມເຕີມຕໍ່ເດັກຍິງແລະຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ. ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນມີໂຮງຮຽນກ້າວ ໜ້າ ສ່ວນຫຼາຍ, ລວມທັງໂຮງຮຽນສ້າງຄູແຫ່ງຊາດທີ່ດົງໂດກ, ວິທະຍາໄລຊົນລະປະທານທີ່ທ່າທອງ, ວິທະຍາໄລກະສິ ກຳ ທີ່ນາໂພ, ສະຖາບັນເຕັກນິກວິທະຍາສາດແຫ່ງຊາດແລະມະຫາວິທະຍາໄລວິທະຍາສາດການແພດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ລະດັບການຝຶກອົບຮົມທີ່ມີຢູ່ໃນໂຮງຮຽນເຫລົ່ານີ້ແມ່ນຍັງຕໍ່າໃນປີ 1986 ລັດຖະບານໄດ້ເລີ່ມປະຕິຮູບລະບົບການສຶກສາໂດຍມີເປົ້າ ໝາຍ ເຊື່ອມໂຍງການພັດທະນາການສຶກສາໃຫ້ມີຄວາມໃກ້ຊິດກັບສະພາບເສດຖະກິດ - ສັງຄົມໃນແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນ, ປັບປຸງການຝຶກອົບຮົມວິທະຍາສາດແລະການເນັ້ນ ໜັກ, ຂະຫຍາຍຕາ ໜ່າງ ໄປສູ່ເຂດພູດອຍຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ແລະການຮັບສະ ໝັກ ຄູອາຈານຊົນເຜົ່າ. ແຜນການດັ່ງກ່າວໄດ້ຄາດ ໝາຍ ເຮັດໃຫ້ການສຶກສາມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງກັບສະພາບຄວາມເປັນຈິງປະ ຈຳ ວັນແລະເພີ່ມທະວີການຮ່ວມມືໃນກິດຈະ ກຳ ການສຶກສາລະຫວ່າງບັນດາກະຊວງ, ອົງການຈັດຕັ້ງມະຫາຊົນ, ແລະຊຸມຊົນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມສາມາດໃນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດໂຄງການນີ້ຜ່ານການ ສຳ ເລັດຕາມແຜນທີ່ ກຳ ນົດໃນປີ 2000 ແມ່ນຂື້ນກັບການເພີ່ມງົບປະມານທີ່ ສຳ ຄັນໃຫ້ແກ່ຂະ ແໜງ ການສຶກສານອກ ເໜືອ ຈາກການໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫລືອຈາກຕ່າງປະເທດທີ່ ສຳ ຄັນ. ການສຶກສາກວມເອົາພຽງແຕ່ 8 ເປີເຊັນຂອງການໃຊ້ຈ່າຍຂອງລັດຖະບານໃນປີ 1988, ຫຼຸດລົງຈາກລະດັບ 10 ເຖິງ 15 ເປີເຊັນໃນໄລຍະເວລາ 7 ປີກ່ອນ, ແລະການໃຊ້ຈ່າຍດ້ານວັດທະນະ ທຳ ກໍ່ບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມ ສຳ ຄັນສູງ.ອາຍຸຍືນສະເລ່ຍຂອງໂຮງຮຽນ (ປະຖົມກັບການສຶກສາຂັ້ນສາມ): ລວມທັງ ໝົດ: 9 ປີ; ເພດຊາຍ: 10 ປີ; ເພດຍິງ: 9 ປີ (2008). [ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: CIA World Factbook]
ການສຶກສາຢ່າງເປັນທາງການແມ່ນການບັງຄັບເປັນເວລາ 8 ປີ, ຕັ້ງແຕ່ອາຍຸຫົກປີຫາ 15 ປີ. ໂຮງຮຽນປະຖົມມີ 5 ຊັ້ນ, ຊັ້ນກາງມີສາມຊັ້ນ, ມັດທະຍົມປາຍສາມຊັ້ນ. ບ້ານສ່ວນໃຫຍ່ມີໂຮງຮຽນປະຖົມ. ໂດຍທົ່ວໄປໃນເຂດຊົນນະບົດນັກຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍຕ້ອງໄດ້ເດີນທາງໄກຈາກບ້ານຂອງພວກເຂົາໄປຫາໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ.
ໃນກາງປີ 1994 ປີຮຽນແມ່ນ 9 ເດືອນ. ປະເພດທີ່ ເໝາະ ສົມປະກອບມີໂຮງຮຽນປະຖົມ 5 ປີ, ປະຕິບັດຕາມໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ 3 ປີແລະໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ 3 ປີ. ນັກຮຽນບາງຄົນຮຽນໂດຍກົງຈາກໂຮງຮຽນປະຖົມຫລືມັດທະຍົມຕອນປາຍໄປຫາການສິດສອນວິຊາຊີບ, ຕົວຢ່າງ, ຢູ່ໂຮງຮຽນສ້າງຄູ - ໂຮງຮຽນຫລືກະສິ ກຳ. *
ໃນຊຸມປີ 1990, ຄົນລາວໂດຍສະເລ່ຍມີພຽງແຕ່ 3 ປີຂອງການເຂົ້າໂຮງຮຽນຢ່າງເປັນທາງການ. ໃນເວລານັ້ນມີພຽງແຕ່ປະມານ 40 ເປີເຊັນຂອງເດັກນ້ອຍທີ່ຮຽນຈົບຊັ້ນປະຖົມທີ່ມີການສອບເສັງອີກຄັ້ງຢ່າງ ໜ້ອຍ ຊັ້ນ ໜຶ່ງ. ນັກຮຽນຫຼາຍຄົນຕ້ອງໄດ້ຍ່າງເປັນເວລາຫລາຍຊົ່ວໂມງພຽງແຕ່ໄປໂຮງຮຽນ.
ລະດັບການສຶກສາເພີ່ມຂື້ນດ້ວຍຄວາມໃກ້ຄຽງກັບເທດສະບານເມືອງແລະແຂວງ. ການຂາດໂຮງຮຽນທີ່ ເໝາະ ສົມໃນລາວໄດ້ສົ່ງເສີມໃຫ້ຄົນລາວຫລາຍຄົນໄປປະເທດໄທເພື່ອໄດ້ຮັບການສຶກສາ. ໃນສະ ໄໝ ກ່ອນຄົນຊັ້ນສູງໄດ້ຮັບການສຶກສາຢູ່ໂຮງຮຽນຝຣັ່ງຢູ່ບ່ອນອື່ນໃນອິນດູຈີນແລະໃນປະເທດຝຣັ່ງເອງ. ມື້ນີ້ພວກເຂົາຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນເອກະຊົນຫລືຕ່າງປະເທດຫລືໄປຕ່າງປະເທດ.
ກ່ອນປີ 1970, ລະບົບການສຶກສາຂອງລາວແມ່ນອີງໃສ່ລະບົບຝຣັ່ງ. ພາຍໃຕ້ລະບົບຄອມມິວນິດມັນໄດ້ເປັນແບບຢ່າງຫຼັງຈາກລະບົບຈີນແລະຣັດເຊຍ. ກ່ອນປີ 1975, ຫຼາຍຫ້ອງຮຽນຖືກສອນເປັນພາສາຝຣັ່ງ, ມື້ນີ້ສອນເກືອບສະເພາະເປັນພາສາລາວບ້ານສ່ວນໃຫຍ່ມີໂຮງຮຽນປະຖົມ ໜຶ່ງ ຫລືສອງແຫ່ງ. ບາງບ້ານບໍ່ມີໂຮງຮຽນຫລືໂຄງສ້າງທີ່ເສີຍຫາຍ, ບາງຄັ້ງກໍ່ບໍ່ມີຝາຫລືຫລັງຄາ, ເຊິ່ງເຮັດ ໜ້າ ທີ່ເປັນໂຮງຮຽນ. ບາງໂຮງຮຽນໃນຫ້ອງພັກບາງຄັ້ງກໍ່ຖືກພັງທະລາຍຍ້ອນພາຍຸແລະບໍ່ໄດ້ຮັບການມອບ ໝາຍ ເປັນເວລາຫລາຍປີ. ຫຼາຍຊຸມຊົນກໍ່ສ້າງໂຮງຮຽນຂອງຕົນເອງຈາກການບໍລິຈາກສ່ວນຕົວເພາະວ່າລັດຖະບານບໍ່ສາມາດສະ ໜອງ ທຶນໃຫ້ພວກເຂົາ.
ໂຮງຮຽນປົກກະຕິບໍ່ມີໄຟ, ບໍ່ມີປື້ມຫລືດິນສໍແລະມີຫ້ອງນ້ ຳ ເປື້ອນ, ເດັກນ້ອຍຈົມຢູ່ຫລັງເບາະໄມ້, ຄັດລອກບົດຮຽນກ່ຽວກັບການຂຽນບົດຂຽນ. ໃນລະດູ ໜາວ, ເດັກນ້ອຍມັດເສື້ອຄຸມເພາະວ່າບໍ່ມີຄວາມຮ້ອນ.
ໃນປີ 1980, ເລກຄະນິດສາດໄດ້ຖືກສອນໃຫ້ເດັກນ້ອຍໃນວິທີທີ່ ໜ້າ ສົນໃຈຫຼາຍໃນປື້ມແບບຮຽນຂອງລາວ. ຍົກຕົວຢ່າງ 3 + 1 = 4 ສາມາດສະແດງອອກໂດຍການມີເຂົ້າ ໜົມ 3 ໜ່ວຍ ແລະເພີ່ມອີກ 1 ໜ່ວຍ ໃຫ້ເທົ່າກັບ 4, ແມ່ນບໍ? ເພື່ອສະແດງອອກ 6-1 = 5 ທ່ານເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຍົນຮົບຂອງສະຫະລັດອາເມລິກາ 6 ລຳ ທີ່ບິນຜ່ານປະເທດລາວ. ຄົນ ໜຶ່ງ ຖືກຍິງໂດຍທະຫານທີ່ໃສ່ ໝວກ ນ້ອຍແລະທ່ານຈະໄດ້ຫ້າຄົນ. [ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: Peter White, National Geographic, ມິຖຸນາ 1987]
ເຖິງແມ່ນວ່າປື້ມຮຽນແລະວາລະສານທົ່ວໄປ ກຳ ລັງຖືກພິມອອກ, ແຕ່ລະບົບການແຈກຢາຍທີ່ບໍ່ດີແລະຂໍ້ ຈຳ ກັດດ້ານງົບປະມານກໍ່ ຈຳ ກັດການມີຂອງພວກເຂົາໃນທົ່ວປະເທດ. ໂດຍລວມ, ປື້ມ 3.9 ລ້ານຫົວໄດ້ຖືກພິມອອກໃນປີ 1989, ລວມທັງບົດເລື່ອງຂອງໂຮງຮຽນທີ່ກະຊວງສຶກສາເຜີຍແຜ່, ແລະນະວະນິຍາຍ, ເລື່ອງແລະບົດກະວີທີ່ເຜີຍແຜ່ໂດຍກະຊວງຖະແຫຼງຂ່າວແລະວັດທະນະ ທຳ. ການແປເປັນພາສາລາວຂອງ ໜັງ ສືດ້ານວິຊາການ, ວັນນະຄະດີ, ແລະປື້ມເດັກນ້ອຍເປັນພາສາລັດເຊຍມີໃຫ້ຜ່ານ ສຳ ນັກຂ່າວ Novosti. ໃນ ທຳ ມະດາວັດສະດຸທັງ ໝົດ ນີ້ແມ່ນຜະລິດຕະພັນທີ່ເຮັດດ້ວຍເຈ້ຍທີ່ບໍ່ມີລາຄາຖືກ. ການແຈກຢາຍບົດເລື່ອງຂອງໂຮງຮຽນແມ່ນມີການປັບປຸງ, ແລະວາລະສານແລະນິຍາຍສາມາດພົບເຫັນບາງຄັ້ງຄາວໃນຕະຫລາດເມືອງຫ່າງຈາກນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ. ບັນດາເອກະສານທີ່ພິມເປັນພາສາໄທ - ສຳ ລັບສ່ວນໃຫຍ່, ວາລະສານແລະປື້ມແມ່ນມີໃຫ້ຫລັງຈາກທ້າຍຊຸມປີ 1980 ໃນສອງສາມຮ້ານ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1990, ມັນບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ເຫັນປຶ້ມຫລືອຸປະກອນການອ່ານອື່ນໆໃນ ໝູ່ ບ້ານຊົນນະບົດ, ຍົກເວັ້ນການໂຄສະນາທາງການເມືອງຫຼື ໜັງ ສືພິມ Xieng Pasason (ສຽງຂອງປະຊາຊົນ) ທີ່ມີມາເປັນເວລາຫຼາຍເດືອນ. ຝາ
ເປົ້າ ໝາຍ ສຳ ຄັນຂອງລັດຖະບານ LPDR ແມ່ນເພື່ອສ້າງລະບົບການສຶກສາຊັ້ນປະຖົມໃນປີ 1985. LPDR ໄດ້ຄອບຄອງລະບົບການສຶກສາ RLG ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເຊິ່ງໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂື້ນໃນປີ 1950 ແລະສ້າງໂຄງປະກອບຄືນ ໃໝ່, ປະເຊີນກັບຫຼາຍບັນຫາດຽວກັນທີ່ຍັງປະເຊີນກັບລັດຖະບານທີ່ຜ່ານມາ. . ລະບົບການສຶກສາຂອງຝຣັ່ງໄດ້ຖືກທົດແທນດ້ວຍຫຼັກສູດພາສາລາວ, ເຖິງແມ່ນວ່າການຂາດອຸປະກອນການສິດສອນໄດ້ຂັດຂວາງການສິດສອນທີ່ມີປະສິດຕິຜົນ. ການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ຄວາມຮູ້ຂອງຜູ້ໃຫຍ່ຢ່າງຕັ້ງ ໜ້າ ໃນປີ 1983-84, ເຊິ່ງໄດ້ປຸກລະດົມຜູ້ທີ່ມີການສຶກສາທີ່ອາໄສຢູ່ໃນ ໝູ່ ບ້ານແລະເຂດຕົວເມືອງເພື່ອ ນຳ ເອົາທັກສະການອ່ານແລະຂຽນຂັ້ນພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ຜູ້ໃຫຍ່ຫຼາຍກວ່າ 750,000 ຄົນ. ໂດຍສ່ວນໃຫຍ່ເປັນຜົນມາຈາກການໂຄສະນານີ້, ຜູ້ທີ່ສາມາດອ່ານແລະຂຽນໄດ້ເພີ່ມຂື້ນເປັນປະມານ 44 ເປີເຊັນ. ອີງຕາມອົງການສະຫະປະຊາຊາດ (ສປຊ), ຮອດປີ 1985 ຜູ້ທີ່ສາມາດອ່ານແລະຂຽນໄດ້ປະມານ 92 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງຜູ້ຊາຍແລະ 76 ເປີເຊັນຂອງແມ່ຍິງໃນເກນອາຍຸສິບຫ້າເຖິງສີ່ສິບຫ້າປີ. ຍ້ອນວ່າອຸປະກອນການອ່ານມີ ໜ້ອຍ, ໂດຍສະເພາະຢູ່ເຂດຊົນນະບົດ, ຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ຮູ້ ໜັງ ສື ໃໝ່ ຫຼາຍຄົນສູນເສຍຄວາມສາມາດຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍຫຼັງຈາກສອງສາມປີ.ການຕັດສິນໃຈສ້າງຕັ້ງການສຶກສາສາມັນເຮັດໃຫ້ລັດຖະບານສຸມໃສ່ຄວາມພະຍາຍາມຂອງຕົນໃນການກໍ່ສ້າງແລະສ້າງໂຮງຮຽນພະນັກງານຢູ່ເກືອບທຸກບ້ານ. ການເຂົ້າໂຮງຮຽນໄດ້ເພີ່ມຂື້ນຕັ້ງແຕ່ປີ 1975. ໃນປີ 1988 ການເຂົ້າໂຮງຮຽນປະຖົມມີປະມານ 63 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງເດັກອາຍຸເຂົ້າໂຮງຮຽນທັງ ໝົດ. ໃນປີ 1992-93 ມີນັກຮຽນປະມານ 603,000 ຄົນຢູ່ໃນຊັ້ນປະຖົມ, ທຽບໃສ່ນັກຮຽນ 317,000 ຄົນໃນປີ 1976 ແລະນັກຮຽນ 100,000 ຄົນໃນປີ 1959. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເປົ້າ ໝາຍ ໃນການບັນລຸການສຶກສາຊັ້ນປະຖົມທົ່ວປະເທດໄດ້ຖືກເລື່ອນອອກໄປແຕ່ປີ 1985 ຫາ 2000 ຍ້ອນວ່າຂາດແຄນຊັບພະຍາກອນ. ອັດຕາການຄ້າງຫ້ອງຢູ່ໃນລະດັບ 40 ເປີເຊັນ ສຳ ລັບຊັ້ນຮຽນທີ ໜຶ່ງ ເຖິງ 14 ເປີເຊັນ ສຳ ລັບຊັ້ນຮຽນທີຫ້າ. ການອອກໂຮງຮຽນກໍ່ແມ່ນບັນຫາທີ່ ສຳ ຄັນ, ເຊິ່ງ 22 ເປີເຊັນຂອງນັກຮຽນທັງ ໝົດ ທີ່ອອກຈາກໂຮງຮຽນກ່ອນຊັ້ນປະຖົມ. ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1980, ມີພຽງແຕ່ 45 ເປີເຊັນຂອງການເຂົ້າຮຽນນັກຮຽນຊັ້ນປະຖົມໄດ້ ສຳ ເລັດການສຶກສາຊັ້ນປະຖົມທັງ ໝົດ 5 ປີ, ເພີ່ມຂື້ນຈາກ 18 ເປີເຊັນໃນປີ 1969.ສະຖິຕິການປະຕິບັດແຕກຕ່າງກັນໄປຕາມສະຖານທີ່ຊົນນະບົດ - ຕົວເມືອງ, ຊົນເຜົ່າ, ແລະເພດ. ການເຂົ້າໂຮງຮຽນແລະຄຸນນະພາບຂອງໂຮງຮຽນແມ່ນສູງກວ່າໃນເຂດຕົວເມືອງ, ບ່ອນທີ່ຄວາມເປັນປະໂຫຍດຂອງການສຶກສາຢ່າງເປັນທາງການເຫັນໄດ້ຊັດເຈນກວ່າຊຸມຊົນກະສິ ກຳ ຊົນນະບົດ. ຄູອາຈານໂດດດ່ຽວປະເຊີນ ໜ້າ ກັບສະພາບການ ດຳ ລົງຊິວິດໃນເຂດຊົນນະບົດແລະການສິດສອນປະຖົມມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຮັກສາຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຕົນເອງພ້ອມທັງຄວາມສົນໃຈຂອງນັກຮຽນຂອງພວກເຂົາ. ນັກຮຽນຊົນເຜົ່າທີ່ບໍ່ມີວັນນະຄະດີແລະບໍ່ເວົ້າພາສາລາວມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເປັນພິເສດ. ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າຄູອາຈານແມ່ນຊົນເຜົ່າດຽວກັນຫຼືຄ້າຍຄືກັນກັບນັກຮຽນ, ການສື່ສານແລະການສຶກສາທີ່ ເໝາະ ສົມທາງວັດທະນະ ທຳ ແມ່ນມີ ຈຳ ກັດ. ຍ້ອນວ່າປັດໃຈດັ່ງກ່າວ, ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1980, ອັດຕາການເຂົ້າຮຽນຂອງຊົນເຜົ່າລາວຊູ້ແມ່ນ ໜ້ອຍ ກວ່າເຄິ່ງ ໜຶ່ງ ຂອງ Lao Loum; ການເຂົ້າໂຮງຮຽນຍັງຕໍ່າ ສຳ ລັບເດັກນ້ອຍລາວເທີນການເຂົ້າໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍໄດ້ຂະຫຍາຍອອກມາຕັ້ງແຕ່ປີ 1975 ແຕ່ມາຮອດກາງປີ 1994 ແມ່ນຍັງມີຂໍ້ ຈຳ ກັດໃນການມີແລະຂອບເຂດ. ໃນປີ 1992-93 ມີນັກຮຽນປະມານ 130,000 ຄົນເທົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ລົງທະບຽນເຂົ້າຮຽນໃນບັນດາໂຄງການຊັ້ນປະຖົມ, ເຊິ່ງລວມທັງໂຮງຮຽນມັດທະຍົມແລະມັດທະຍົມຕອນປາຍ, ໂຄງການອາຊີບແລະໂຮງຮຽນສ້າງຄູ. ການອົບພະຍົບຄົນຊັ້ນສູງຂອງ Laotian ຫຼັງຈາກປີ 1975 ໄດ້ເຮັດໃຫ້ໂຮງຮຽນວິຊາຊີບແລະມັດທະຍົມຂອງພະນັກງານຂອງພວກເຂົາຫລາຍຄົນ, ສະຖານະການທີ່ໄດ້ຮັບການຊົດເຊີຍບາງສ່ວນໂດຍນັກຮຽນທີ່ກັບມາຈາກການຝຶກອົບຮົມໃນປະເທດສັງຄົມນິຍົມ. ໃນລະຫວ່າງປີ 1975 ເຖິງປີ 1990, ລັດຖະບານໄດ້ໃຫ້ທຶນການສຶກສາຫຼາຍກວ່າ 14,000 ທຶນ ສຳ ລັບການສຶກສາໃນຢ່າງ ໜ້ອຍ ແປດປະເທດສັງຄົມນິຍົມ; ມີພຽງແຕ່ 7,000 ຄົນໄດ້ໄປສະຫະພາບໂຊວຽດ, ຖັດມາແມ່ນຫວຽດນາມ 2.500 ຄົນ, ແລະສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕເຢຍລະມັນ 1,800 ຄົນການສຶກສາຊັ້ນມັດທະຍົມຕອນຕົ້ນແມ່ນສຸມໃສ່ເທດສະບານແຂວງແລະບາງສູນກາງເມືອງ. ອັດຕາປະລະການຮຽນ ສຳ ລັບນັກຮຽນໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມແລະເຕັກນິກແມ່ນບໍ່ສູງປານໃດໃນບັນດານັກຮຽນປະຖົມ, ແຕ່ວ່າຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງເພດແລະຊົນເຜົ່າແມ່ນມີຄວາມເດັ່ນຊັດ. ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1980, ມີພຽງ 7 ເປີເຊັນຂອງນັກຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍແມ່ນລາວຊົ້ງຫລືລາວເທີນ, ເຊິ່ງເປັນອັດຕາທີ່ຫຼຸດລົງເຖິງ 3 ເປີເຊັນໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ. ສຳ ລັບນັກຮຽນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ບໍ່ໄດ້ອາໄສຢູ່ສູນກາງແຂວງ, ການເຂົ້າໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນຕົ້ນຕ້ອງການຂີ່ເຮືອໄປຈາກບ້ານໃນສະຖານທີ່ຊົ່ວຄາວ. ສະຖານະການດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ນັກຮຽນໃນເຂດຊົນນະບົດບໍ່ຢາກສືບຕໍ່ການສຶກສາ, ໂດຍມີຜົນກະທົບທີ່ແຕກຕ່າງເພີ່ມເຕີມຕໍ່ເດັກຍິງແລະຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ. ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນມີໂຮງຮຽນກ້າວ ໜ້າ ສ່ວນຫຼາຍ, ລວມທັງໂຮງຮຽນສ້າງຄູແຫ່ງຊາດທີ່ດົງໂດກ, ວິທະຍາໄລຊົນລະປະທານທີ່ທ່າທອງ, ວິທະຍາໄລກະສິ ກຳ ທີ່ນາໂພ, ສະຖາບັນເຕັກນິກວິທະຍາສາດແຫ່ງຊາດແລະມະຫາວິທະຍາໄລວິທະຍາສາດການແພດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ລະດັບການຝຶກອົບຮົມທີ່ມີຢູ່ໃນໂຮງຮຽນເຫລົ່ານີ້ແມ່ນຍັງຕໍ່າໃນປີ 1986 ລັດຖະບານໄດ້ເລີ່ມປະຕິຮູບລະບົບການສຶກສາໂດຍມີເປົ້າ ໝາຍ ເຊື່ອມໂຍງການພັດທະນາການສຶກສາໃຫ້ມີຄວາມໃກ້ຊິດກັບສະພາບເສດຖະກິດ - ສັງຄົມໃນແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນ, ປັບປຸງການຝຶກອົບຮົມວິທະຍາສາດແລະການເນັ້ນ ໜັກ, ຂະຫຍາຍຕາ ໜ່າງ ໄປສູ່ເຂດພູດອຍຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ແລະການຮັບສະ ໝັກ ຄູອາຈານຊົນເຜົ່າ. ແຜນການດັ່ງກ່າວໄດ້ຄາດ ໝາຍ ເຮັດໃຫ້ການສຶກສາມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງກັບສະພາບຄວາມເປັນຈິງປະ ຈຳ ວັນແລະເພີ່ມທະວີການຮ່ວມມືໃນກິດຈະ ກຳ ການສຶກສາລະຫວ່າງບັນດາກະຊວງ, ອົງການຈັດຕັ້ງມະຫາຊົນ, ແລະຊຸມຊົນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມສາມາດໃນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດໂຄງການນີ້ຜ່ານການ ສຳ ເລັດຕາມແຜນທີ່ ກຳ ນົດໃນປີ 2000 ແມ່ນຂື້ນກັບການເພີ່ມງົບປະມານທີ່ ສຳ ຄັນໃຫ້ແກ່ຂະ ແໜງ ການສຶກສານອກ ເໜືອ ຈາກການໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫລືອຈາກຕ່າງປະເທດທີ່ ສຳ ຄັນ. ການສຶກສາກວມເອົາພຽງແຕ່ 8 ເປີເຊັນຂອງການໃຊ້ຈ່າຍຂອງລັດຖະບານໃນປີ 1988, ຫຼຸດລົງຈາກລະດັບ 10 ເຖິງ 15 ເປີເຊັນໃນໄລຍະເວລາ 7 ປີກ່ອນ, ແລະການໃຊ້ຈ່າຍດ້ານວັດທະນະ ທຳ ກໍ່ບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມ ສຳ ຄັນສູງ.ອາຍຸຍືນສະເລ່ຍຂອງໂຮງຮຽນ (ປະຖົມກັບການສຶກສາຂັ້ນສາມ): ລວມທັງ ໝົດ: 9 ປີ; ເພດຊາຍ: 10 ປີ; ເພດຍິງ: 9 ປີ (2008). [ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: CIA World Factbook]
ການສຶກສາຢ່າງເປັນທາງການແມ່ນການບັງຄັບເປັນເວລາ 8 ປີ, ຕັ້ງແຕ່ອາຍຸຫົກປີຫາ 15 ປີ. ໂຮງຮຽນປະຖົມມີ 5 ຊັ້ນ, ຊັ້ນກາງມີສາມຊັ້ນ, ມັດທະຍົມປາຍສາມຊັ້ນ. ບ້ານສ່ວນໃຫຍ່ມີໂຮງຮຽນປະຖົມ. ໂດຍທົ່ວໄປໃນເຂດຊົນນະບົດນັກຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍຕ້ອງໄດ້ເດີນທາງໄກຈາກບ້ານຂອງພວກເຂົາໄປຫາໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ.
ໃນກາງປີ 1994 ປີຮຽນແມ່ນ 9 ເດືອນ. ປະເພດທີ່ ເໝາະ ສົມປະກອບມີໂຮງຮຽນປະຖົມ 5 ປີ, ປະຕິບັດຕາມໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ 3 ປີແລະໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ 3 ປີ. ນັກຮຽນບາງຄົນຮຽນໂດຍກົງຈາກໂຮງຮຽນປະຖົມຫລືມັດທະຍົມຕອນປາຍໄປຫາການສິດສອນວິຊາຊີບ, ຕົວຢ່າງ, ຢູ່ໂຮງຮຽນສ້າງຄູ - ໂຮງຮຽນຫລືກະສິ ກຳ. *
ໃນຊຸມປີ 1990, ຄົນລາວໂດຍສະເລ່ຍມີພຽງແຕ່ 3 ປີຂອງການເຂົ້າໂຮງຮຽນຢ່າງເປັນທາງການ. ໃນເວລານັ້ນມີພຽງແຕ່ປະມານ 40 ເປີເຊັນຂອງເດັກນ້ອຍທີ່ຮຽນຈົບຊັ້ນປະຖົມທີ່ມີການສອບເສັງອີກຄັ້ງຢ່າງ ໜ້ອຍ ຊັ້ນ ໜຶ່ງ. ນັກຮຽນຫຼາຍຄົນຕ້ອງໄດ້ຍ່າງເປັນເວລາຫລາຍຊົ່ວໂມງພຽງແຕ່ໄປໂຮງຮຽນ.
ລະດັບການສຶກສາເພີ່ມຂື້ນດ້ວຍຄວາມໃກ້ຄຽງກັບເທດສະບານເມືອງແລະແຂວງ. ການຂາດໂຮງຮຽນທີ່ ເໝາະ ສົມໃນລາວໄດ້ສົ່ງເສີມໃຫ້ຄົນລາວຫລາຍຄົນໄປປະເທດໄທເພື່ອໄດ້ຮັບການສຶກສາ. ໃນສະ ໄໝ ກ່ອນຄົນຊັ້ນສູງໄດ້ຮັບການສຶກສາຢູ່ໂຮງຮຽນຝຣັ່ງຢູ່ບ່ອນອື່ນໃນອິນດູຈີນແລະໃນປະເທດຝຣັ່ງເອງ. ມື້ນີ້ພວກເຂົາຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນເອກະຊົນຫລືຕ່າງປະເທດຫລືໄປຕ່າງປະເທດ.
ກ່ອນປີ 1970, ລະບົບການສຶກສາຂອງລາວແມ່ນອີງໃສ່ລະບົບຝຣັ່ງ. ພາຍໃຕ້ລະບົບຄອມມິວນິດມັນໄດ້ເປັນແບບຢ່າງຫຼັງຈາກລະບົບຈີນແລະຣັດເຊຍ. ກ່ອນປີ 1975, ຫຼາຍຫ້ອງຮຽນຖືກສອນເປັນພາສາຝຣັ່ງ, ມື້ນີ້ສອນເກືອບສະເພາະເປັນພາສາລາວບ້ານສ່ວນໃຫຍ່ມີໂຮງຮຽນປະຖົມ ໜຶ່ງ ຫລືສອງແຫ່ງ. ບາງບ້ານບໍ່ມີໂຮງຮຽນຫລືໂຄງສ້າງທີ່ເສີຍຫາຍ, ບາງຄັ້ງກໍ່ບໍ່ມີຝາຫລືຫລັງຄາ, ເຊິ່ງເຮັດ ໜ້າ ທີ່ເປັນໂຮງຮຽນ. ບາງໂຮງຮຽນໃນຫ້ອງພັກບາງຄັ້ງກໍ່ຖືກພັງທະລາຍຍ້ອນພາຍຸແລະບໍ່ໄດ້ຮັບການມອບ ໝາຍ ເປັນເວລາຫລາຍປີ. ຫຼາຍຊຸມຊົນກໍ່ສ້າງໂຮງຮຽນຂອງຕົນເອງຈາກການບໍລິຈາກສ່ວນຕົວເພາະວ່າລັດຖະບານບໍ່ສາມາດສະ ໜອງ ທຶນໃຫ້ພວກເຂົາ.
ໂຮງຮຽນປົກກະຕິບໍ່ມີໄຟ, ບໍ່ມີປື້ມຫລືດິນສໍແລະມີຫ້ອງນ້ ຳ ເປື້ອນ, ເດັກນ້ອຍຈົມຢູ່ຫລັງເບາະໄມ້, ຄັດລອກບົດຮຽນກ່ຽວກັບການຂຽນບົດຂຽນ. ໃນລະດູ ໜາວ, ເດັກນ້ອຍມັດເສື້ອຄຸມເພາະວ່າບໍ່ມີຄວາມຮ້ອນ.
ໃນປີ 1980, ເລກຄະນິດສາດໄດ້ຖືກສອນໃຫ້ເດັກນ້ອຍໃນວິທີທີ່ ໜ້າ ສົນໃຈຫຼາຍໃນປື້ມແບບຮຽນຂອງລາວ. ຍົກຕົວຢ່າງ 3 + 1 = 4 ສາມາດສະແດງອອກໂດຍການມີເຂົ້າ ໜົມ 3 ໜ່ວຍ ແລະເພີ່ມອີກ 1 ໜ່ວຍ ໃຫ້ເທົ່າກັບ 4, ແມ່ນບໍ? ເພື່ອສະແດງອອກ 6-1 = 5 ທ່ານເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຍົນຮົບຂອງສະຫະລັດອາເມລິກາ 6 ລຳ ທີ່ບິນຜ່ານປະເທດລາວ. ຄົນ ໜຶ່ງ ຖືກຍິງໂດຍທະຫານທີ່ໃສ່ ໝວກ ນ້ອຍແລະທ່ານຈະໄດ້ຫ້າຄົນ. [ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: Peter White, National Geographic, ມິຖຸນາ 1987]
ເຖິງແມ່ນວ່າປື້ມຮຽນແລະວາລະສານທົ່ວໄປ ກຳ ລັງຖືກພິມອອກ, ແຕ່ລະບົບການແຈກຢາຍທີ່ບໍ່ດີແລະຂໍ້ ຈຳ ກັດດ້ານງົບປະມານກໍ່ ຈຳ ກັດການມີຂອງພວກເຂົາໃນທົ່ວປະເທດ. ໂດຍລວມ, ປື້ມ 3.9 ລ້ານຫົວໄດ້ຖືກພິມອອກໃນປີ 1989, ລວມທັງບົດເລື່ອງຂອງໂຮງຮຽນທີ່ກະຊວງສຶກສາເຜີຍແຜ່, ແລະນະວະນິຍາຍ, ເລື່ອງແລະບົດກະວີທີ່ເຜີຍແຜ່ໂດຍກະຊວງຖະແຫຼງຂ່າວແລະວັດທະນະ ທຳ. ການແປເປັນພາສາລາວຂອງ ໜັງ ສືດ້ານວິຊາການ, ວັນນະຄະດີ, ແລະປື້ມເດັກນ້ອຍເປັນພາສາລັດເຊຍມີໃຫ້ຜ່ານ ສຳ ນັກຂ່າວ Novosti. ໃນ ທຳ ມະດາວັດສະດຸທັງ ໝົດ ນີ້ແມ່ນຜະລິດຕະພັນທີ່ເຮັດດ້ວຍເຈ້ຍທີ່ບໍ່ມີລາຄາຖືກ. ການແຈກຢາຍບົດເລື່ອງຂອງໂຮງຮຽນແມ່ນມີການປັບປຸງ, ແລະວາລະສານແລະນິຍາຍສາມາດພົບເຫັນບາງຄັ້ງຄາວໃນຕະຫລາດເມືອງຫ່າງຈາກນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ. ບັນດາເອກະສານທີ່ພິມເປັນພາສາໄທ - ສຳ ລັບສ່ວນໃຫຍ່, ວາລະສານແລະປື້ມແມ່ນມີໃຫ້ຫລັງຈາກທ້າຍຊຸມປີ 1980 ໃນສອງສາມຮ້ານ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1990, ມັນບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ເຫັນປຶ້ມຫລືອຸປະກອນການອ່ານອື່ນໆໃນ ໝູ່ ບ້ານຊົນນະບົດ, ຍົກເວັ້ນການໂຄສະນາທາງການເມືອງຫຼື ໜັງ ສືພິມ Xieng Pasason (ສຽງຂອງປະຊາຊົນ) ທີ່ມີມາເປັນເວລາຫຼາຍເດືອນ. ຝາ
